Lunatyczka wędruje po zamkowych gzymsach

14 lat temu

Prosimy też taką relację pod "Włoską Nocą", bo pan Marski trochę poskąpił nam swych wrażeń ...

~Anastazy

14 lat temu

O Lunatyczce słów kilka. Opera jako sztuka sceniczna, przeważnie trzymała się kurczowo sceny. Dziś te kanony zostały złamane i przeniesiona na dziedziniec pod „Dach Boży", czyli „rozstawiona po kątach" dziedzińca Zamku. Sztuka w reżyserii mistrza batuty, samego pana. dr hab. Warcisława. Kunca, który stworzył w całości scenerię i choreografie, powiększoną w obrazie panoramicznym, którego nie objęłaby żadna kamera. Nic też dziwnego, że obsada musiała być tak mocno powiększona.Przyznam, że scenografia bardzo śmiała i odważna, dużo w tym wyobraźni i odpowiedzialności, a reżyseria godna samego maestra. Słowem piękne tło akcji, robi wrażenie muzycznego przestrzennego kombinatu.Wcale się nie dziwię, że pan reżyser ze wszech stron powiększył obsadę artystyczną. Biorąc pod uwagę nawet naszą całą obsadę artystyczną, i przeniesienie ją w tym składzie na plenerową scenerię, była by „zieloną miedzą, na której z rzadka ciche grusze siedzą". Teraz ta przestrzeń nie gubi wykonawców, których wszędzie pełno. Rozmach zadziwia nie tylko widza, ale i rżenie koni. „żart" Z wszechstronnego rozpędu coś w stylu Skrzypka na dachu, w którym roi się od kolorowych wykonawców, można by obsadzić niejedną scenę batalistyczną. Doskonała i piękna muzyka sprawia wrażenie, że jest znana bo jest przyjemna dla ucha, przyswajalna ciepła i  budząca zachwyt.Jestem widzem o zuchwałym spojrzeniu na tego rodzaju przedstawienia w plenerze, bo piękne było już tutaj Nabucco, ale to co zobaczyłem dziś, jest wielkie i nie do opisania. To trzeba było zobaczyć i przeżyć.Sama doborowa obsada solistów zachwycała wokalem i przywoływała „ciary". Czystości i mocy przenoszenia głosów przy pomocy mikro portów, nie da się nie zauważyć, ale były one konieczne z uwagi na rozległą scenerię i widownię. Wreszcie widzowie doczekali chwili, kiedy ulubiona opera Belliniego  została wystawiona w pełni rozmachu i to w jakiej obsadzie i scenerii! A odważniej to powiem, że chyba była ona stworzona do takiej interpretacji w takiej właśnie scenerii.W pierwszy akt wrażeń wprowadza i dostarcza pierwszych emocji, prześliczny sopran Joanny Tylkowskiej, wcielonej w postać Lisy szynkarki. Pomaleńku wczuwamy się w smak muzycznej sielanki. Potem narastają inne głosy, wspaniałych popisów, iak Hrabiego Rudolfa w roli Janusza Lewandowskiego, potem Teresy Młynarki, w roli Katarzyny Hołysz a jej śliczny mezzosopran sprawiał wrażenie doskonałości. Na uwagę zasługują i inne głosy, w obsadzie Alessio wieśniaka w roli Tomasza Łuczaka, oraz tenora, Elwina Ziemianina, w obsadzie Kirlianita Cortesa, oraz Notariusza, w obsadzie Pawła Wolskiego. A statyści chóru w prześlicznych partiach chóralnych i baletu, uzupełniali sztukę harmonią przejmującego śpiewu i ruchu na całym zamku i krużgankach dziedzińca. Całość doskonale łączył przejmująco prześliczny śpiew, który stworzył pełen podziw zachwytu, którego widz doświadczał. Po raz pierwszy poczułem, jak Opera może być odbierana w sposób romantyczny. To wielkie dzieło utworzone przez samego mistrza. Moim zdaniem zresztą na pewno nie odosobnionym, a podzielanym przez innych odbiorców widzów, stanowi arcydzieło, na którym powinni uczyć w Akademiach Muzycznych, w jaki sposób buduje się takie arcydzieło doprowadzające widza do mrowienia, halucynacji i transu lunatycznego.Zauważyłem, że od połowy drugiego aktu nastąpił paraliż widzów, sam nie wiem czy zamarli z wrażenia i czy w ogóle oddychali, a szczerze mówiąc, takie uczucie spotkało również i mnie, że nie byłem wstanie się poruszyć, kiedy tytułowa  Amina, (Aleksandra Buczek), dała popis koloraturowej arii, w której uzewnętrznia doznanie miłosnego zawodu. Tutaj akcja zmienności nastrojów jak opary a nad łąki  ulatywały w niebotyczną przestrzeń odgłosy w każdej kolejnej arii, w każdej scenie. Na pewno nie poślednią rolę miało znaczenie, że w oryginale włoskiego języka bardzo wokalnego, dawało się odczuć jego biosferę ciepła i nieprzeciętności. To tworzyło sztukę pełną romantyzmu i ciepła. Sama postać Lunatyczki Aminy,  w roli p. Aleksandry Buczek, zaskakiwała zmiennością i zmysłowością w każdej scenie. A już szczytem i kunsztem doskonałości, było przejście po balustradzie w sposób bardzo elegancki z pełną gracją, na boso z boskim śpiewem, przepięknym głosem koloraturowym. Jej zwiewna szata delikatnie falująca, pieściła zmysły i  wzmagała naszą wyobraźnię, jakby postać unosiła się z lekkością w powietrzu.To również zasługa i zmysłowość przepięknej choreografii i reżyserii. Sztuka pełna romantyzmu i ciepła wspomaganego dodatkowo miękkim wokalnym językiem włoskim w oryginale. Tu powiem śmiało, że widz miał powód do zamarcia jak porcelanowa armia, w pekińskim muzeum. A owacje na stojąco, były wyrazem uznania i akceptacji dla całej sztuki, a ich mocniejszeakcenty, były dla ulubieńców.Zastrzegam, że  to moje odczucie, którego się nie wstydzę, bo tak je odebrałem i widziałem. Kreślę się z szacunkiem i z pełnym uznaniemZ pod kapelusza Pana AnatolaA.M.

~Anatol M.