ĆWICZENIA Z ZAPISYWANIA ŚWIATA
Ćwiczenia w zapisywaniu świata, to nieformalna szkoła reportażu oparta na cyklu edukacyjnych
spotkań z polską literaturą faktu. To próba zachęcenia do czytania i odpowiedzi na pytanie – wprost,
a jednocześnie metaforycznie, o tożsamość, świadomość i postawę wobec świata, o ludzi, których
spotykamy. Ale i o samych siebie, bo jak pisał Ryszard Kapuściński, wszyscy o wszystkim za mało
wiemy. Chcemy zwrócić uwagę na literaturę faktu jako środek do lepszego poznania i rozumienia świata.
Książki wszystkich zaproszonych gości dzięki współpracy z wydawnictwem Czarne, dostępne są już do nabycia w Piwnicy.
Projekt dofinansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Naszymi gośćmi w grudniu będą: Wojciech Tochman i Agata Tuszyńska.
CZ. III.
6 grudnia – Wojciech Tochman: By to nie było łatwe do zmycia
godz. 12.00 / Teatr Kana Warsztaty dla zamkniętej grupy
godz. 16.00 / Teatr Kana Wykład: Jak rozmawiać bez bólu.
po wykładzie / Teatr Kana Spotkanie z autorem: Nie zbiera się materiałów bezkarnie.
Wojciech Tochman
Reporter, urodzony w 1969 roku w Krakowie. Od 1990 roku związany z "Gazetą Wyborczą". Dotychczas wydał trzy tomy reportaży: Schodów się nie pali, Wściekły pies,Bóg zapłać oraz trzy opowieści reporterskie: Jakbyś kamień jadła, Córeńka i Dzisiaj narysujemy śmierć. Jego książki przełożono m.in. na angielski, francuski, włoski, niderlandzki, fiński, ukraiński i bośniacki. Jest współzałożycielem Instytutu Reportażu, gdzie wykłada w Polskiej Szkole Reportażu.
Jakbyś kamień jadła
„Tochman omija utarte ścieżki, którymi zwykle podążają na Bałkanach dziennikarze. Daje to jego niewielkiej książce potężną moc. Warto przeczytać ten niezwykły reportaż, by zrozumieć, jak cieniutka jest politura cywilizacji i jak łatwo przyjaciele obracają się przeciwko przyjaciołom.”
Literary Review
Bóg zapłać
„Te ekstremalne, choć ‘z życia wzięte’ historie, jakby stworzone dla potrzeb tabloidów, pod piórem Tochmana tracą swą plakatową jednowymiarowość. Zamieniają się w wielowarstwowe opowieści, w których jest socjologiczne zacięcie, psychologiczna przenikliwość, metafizyka i literacka maestria, polegająca na bezbłędnym wyczuciu szczegółu.”
Juliusz Kurkiewicz, Polityka
Dzisiaj narysujemy śmierć
Opowieść o tym, jakie konsekwencje niesie ludobójstwo nie tylko dla jego sprawców i ofiar, ale także dla nas – świadków. Autor nie daje gotowych odpowiedzi na pytania, które nam stawia: dlaczego mamy płakać za ludźmi zamordowanymi w dalekiej Rwandzie szesnaście lat temu? Dlaczego na nowo mamy uczestniczyć w ich śmierci? Uczestniczyć? W jakiej roli?
„Pytany jestem często, jak znoszę to, o czym piszę. Jaką osobistą cenę za to płacę? Odpowiedź nie wydaje mi się ani ważna, ani specjalnie interesująca. Wolałbym, aby ktoś, kto sięga po moją książkę, sam siebie spytał: dlaczego o tym czytam? Dlaczego się z tym mierzę?”
Wojciech Tochman
CZ. IV.
14-15 grudnia – Agata Tuszyńska: Spadkobiercy lęku
Piątek 14.12.2012 godz. 18.00 / Teatr Kana
Wykład: Czy i jak pisać o sobie.
Sobota 15.12. 2012 godz. 12.00 / Teatr Kana
Warsztaty dla zamkniętej grupy
Sobota 15.12.2012 godz. 17.00 / Teatr Kana
Spotkanie z autorką: Ćwiczenia z utraty.
Agata Tuszyńska
Historyk teatru, ukończyła wydział Wiedzy o Teatrze PWST w Warszawie, doktorat z nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Wszechobecną bohaterką książek Tuszyńskiej jest PAMIĘĆ, jej bolesne węzły, tajemnicze kształty, zmienne oblicza, odchodzące światy: "Rosjanie w Warszawie" opisują życie i kulturę zniewolonej stolicy w latach zaboru rosyjskiego. "Singer. Pejzaże pamięci” to biografia urodzonego w Polsce i tworzącego w jidysz noblisty. "Kilka portretów z Polską w tle" jest zbiorem izraelskich reportaży. "Wyznania gorszycielki" i "Długie życie gorszycielki" poświęcone są Irenie Krzywickiej, pisarce i feministce. Tuszyńska nie unika także tematów bardzo osobistych: bestsellerowa "Rodzinna historia lęku" (nominowana do Prix Medicis), to dramatyczna i wielowymiarowa opowieść o losach jej polskich i żydowskich przodków. "Ćwiczenia z utraty” są zapisem walki z chorobą nowotworową jej męża. Najbardziej kontrowersyjna w jej dorobku okazała się "Oskarżona: Wiera Gran”, historia śpiewaczki z warszawskiego getta oskarżonej po wojnie o kolaborację z Niemcami. Tuszyńska jest także autorką sześciu zbiorów poezji, które ukazały się w przekładach angielskim, francuskim, hebrajskim, hiszpańskim i rosyjskim.
Oskarżona Wiera Gran
Biografia żydowskiej śpiewaczki z warszawskiego getta, Wiery Gran, to druga strona - nieopowiedziana - historii Władysława Szpilmana, słynnego Pianisty z filmu Romana Polańskiego. Ona była gwiazdą, on akompaniatorem. O nim po latach powstał film oklaskiwany przez cały świat z podziwem za męstwo w znoszeniu cierpienia, ją oskarżono o współpracę z nazistami, okrzyknięto kolaborantką i unicestwiono za życia. Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku.
„Zrobiła na mnie ta książka Agaty Tuszyńskiej duże wrażenie. (…) Ja tę Agatę bardzo wysoko cenię, uważam, że z naszych pisarek współczesnych to jest jedna z najwybitniejszych. Wynika to z jej pewnej duchowej niezależności, poczucia godności, taktu. I ona rzeczywiście dostrzegła w tym życiu strasznym Wiery Gran tragizm”.
Tadeusz Konwicki
Rodzinna historia lęku
Agata Tuszyńska wychowała się w tradycyjnym polskim domu, gdzie strojono choinkę i łamano się świątecznym opłatkiem. Była już dorosła, kiedy dopuszczono ją do tajemnicy - matka i jej rodzina to polscy Żydzi, którzy w powojennej Polsce kontynuowali życia rozpoczęte w latach zagłady, w ukryciu, na aryjskich papierach.
„Autorka podejmuje jeden z najbardziej dramatycznych tematów naszego czasu: jak współistnieć, współ-być z Innym, tym innym zewnętrznym, ale także, i a może nawet, przede wszystkim - wewnętrznym. Chce więc ustalić własną tożsamość. Odpowiedzieć na pytanie - w jakim stopniu Ja składa się tylko, z wyłącznie mojego, immanentnego jestestwa, a w jakim pochodzę od mojej rodziny, przodków i otoczenia ludzi, którzy istnieli wokół mnie na przestrzeni dotychczasowego życia. (…) W tym celu autorka wybiera trop podstawowy - swoją rodzinę, ale rodzinę, która sama jest sprzecznością(…)”
Ryszard Kapuściński
Ćwiczenia z utraty
Kronika bezprzykładnej walki o nadzieję, którą prowadzi dwoje kochających się ludzi. Przyjaciele wspierają ich wówczas, gdy nie godzą się na pesymistyczne diagnozy i wtedy, gdy muszą przyjąć zbliżanie się nieuchronnego.
Z jednej strony, Ćwiczenia z utraty to rzeczowo prawie na „gorąco” spisywany dziennik, który odsłania grozę choroby oraz to, że nikt nie jest przygotowany i oswojony ze śmiercią. Z drugiej strony to piękna, emocjonalna książka poetycka. Opowieść o miłości, śmierci i walce o godność umierania.
Komentarze
0