Chwała dynastii i patriotyzm lokalny. Szczecińskie pomniki w okresie do 1945 r.

W ostatnich latach toczy się dyskusja o rzeźbie szczecińskiej Sediny, która w okresie przedwojennym uznawana była za symbol miasta. Ale szczecińskie pomniki to nie tylko Sedina. Były one obecne w przestrzeni publicznej Szczecina już od średniowiecza. Za pierwszy uznać należy bowiem figurę św. Ottona z Bambergu, apostoła Pomorza, zdobiącą od XIV w. fasadę kościoła zamkowego, która oprócz funkcji kultowej spełniała funkcję memoratywną. Stuleciem pomników był jednak w Szczecinie dopiero wiek XIX. Zapoczątkowany on został w 1793 r., kiedy to na ówczesnym Białym Placu Parad (obecnie pl. Żołnierza Polskiego) stanął marmurowy pomnik zmarłego w 1786 r. króla Fryderyka II. Łącznie w okresie do wybuchu I wojny światowej szczecinianie uczcili pomnikami jeszcze czterech członków dynastii Hohenzollernów. Upamiętniono ponadto kilka zasłużonych dla miasta i Pomorza osób. O tym, gdzie znajdowała się w mieście pomnikowa galeria Hohenzollernów, jakie nurty ideowe znalazły odzwierciedlenie w powstałych wówczas pomnikach i jakie formy te ostatnie przybierały opowie Maciej Słomiński.