„Wdowa” jest działaniem artystycznym opartym na osobistym przeżyciu. W 2014 r. umarł mąż Aleksandry Ska. Doświadczenie straty łączyło się ze zmianą stanu cywilnego i statusu społecznego. Wdowieństwo jest nie tylko życiowym kryzysem, ale przede wszystkim socjo-ekonomiczną kondycją. W odpowiedzi na tę sytuację artystka rozpoczęła proces przepracowywania osobistych przeżyć oraz kulturowych wyobrażeń, społecznych i prawnych reguł, dotyczących stanu wdowieństwa. Jednym z efektów tego procesu jest projekt „Wdowa”. Poświęcony stracie, nie służy jednak jej rozpamiętywaniu czy upamiętnianiu. Przeciwnie traktuje ją jako początek przemiany.
Osoby autorskie i artystyczne uczestniczące w projekcie:
argentinox sintetico – twórca animacji, Miszela Boruczkowska – hafciarka, ehh hahah - twórca muzyki, Julia Górna – kompozytorka, Wiktor Krajcer – kostiumolog, Maciej Sierpień – operator wideo, Marcin J. Stępień – autor przepisów prawa i komentarza, Joanna Sykulska – dyrygentka, Piotr Wardziukiewicz – grafik, Małgorzata Zając - tatuażystka
Chór Wystawa Wdowa jest jednym z efektów procesu przemiany, wypracowanego przez Aleksandrę Ska w odpowiedzi na sytuację, w której znalazła się po śmierci męża w 2014. Doświadczenie straty łączyło ze zmianą stanu cywilnego i statusu społecznego. Zmagając się z tą kondycją, artystka rozpoczęła proces przepracowywania osobistych doświadczeń oraz kulturowych wyobrażeń, społecznych i prawnych reguł, dotyczących wdowieństwa.
Życie ze stratą i w stracie nie polega tu na jej rozpamiętywaniu czy upamiętnianiu. Jest raczej złożonym procesem, obejmującym pożegnanie ze zmarłym, pogodzenie z nowym stanem, egzystencjalną przebudowę, konfrontację ze społeczno-ekonomiczną kondycją. Artystycznym elementem tego procesu jest projekt Wdowa. Do udziału w nim artystka zaprosiła zespół osób — skoro w wdowieństwo jest stanem społecznym, to praca z nim wymaga zbiorowego działania.
Prezentowane na wystawie dzieła stanowią narzędzia przemiany lub obrazują jej fazy. Odnoszą się do takich elementów procesu jak zakładanie i zdejmowanie masek, wychodzenie ze stanu zaćmienia, błąkanie się w poszukiwaniu miejsca i roli, sygnowanie propozycji nowej umowy społecznej i wreszcie działanie na rzecz poprawy kondycji osób owdowiałych. Dzieła umożliwiają zatem doświadczenie procesu lub współudział działaniu.
Aleksandra Ska – artystka, doktor habilitowana sztuk plastycznych. Prowadzi Pracownię Afektywnych Praktyk Artystycznych w Akademii Sztuki w Szczecinie. W twórczości podważa utrwalone społeczne i kulturowe wzorce związane z płciową tożsamością, afektywną ekspresją, relacjami międzyludzkimi i rolami życiowymi. Traktuje instalacje, filmy wideo i obiekty nie tylko jako formę wyrazu artystycznego, ale również jako narzędzia protestu. Jej celem jest przekształcanie społecznych i kulturowych wzorców myślenia i działania poprzez sztukę. Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych — m.in. w: Powiadacze. Dialog między sztuką współczesną a średniowieczną, Muzeum Narodowe, Poznań, 2024; Manifesta 14: Prishtina 2022, Kosovo; Bezludzka Ziemia, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2019; Poza zasadą przyjemności. Afektywne operacje, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 2017; Forming in the Pupil of an Eye, Kochi-Muziris Biennale, Indie, 2016; Stan życia. Polska sztuka współczesna w kontekście globalnym, National Art Museum of China, Pekin, Chiny, 2015; Kanibalizm. O zawłaszczeniach w sztuce, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 2015; Korespondencje. Sztuka Nowoczesna i Uniwersalizm, Muzeum Sztuki, Łódź, 2013; Ciepło/Zimno – Letnia miłość, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 2006; Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku. Szkic 3: poza zasadą rzeczywistości, Muzeum Sztuki, Łódź, 2008. Jej ważniejsze indywidualne wystawy to: Pandemia, Galeria Piekary, Poznań 2015; Kitchen Dynamite, Office d’art contemporain, Bruksela, Belgia, 2010; Object in Mirror Are Closer than They Appear, Galeria Piekary, 2009.
Komentarze
0