Tak się zmienił Szczecin. Fascynujący spacer po miejscach, których już nie ma

Czy można tęsknić za czymś czego nigdy się nie poznało, nie doświadczyło? Czego z pewnością nie poznamy? Okazuje się, że tak. To taka tęsknota, która ciągnie do czegoś, co z jednej strony jest całkowicie obce, a z drugiej zadziwiająco bliskie sercu. Bo patrzysz na zdjęcia, analizujesz krajobraz, otoczenie i myślisz „znam to”, ale – chociażbyś mieszkał w sąsiedztwie – nigdy tam nie pójdziesz. To miejsce już nie istnieje.

Słodko – gorzka książka o Szczecinie
To jedna z trudniejszych recenzji, które przyszło mi napisać. Nie z powodu jakości książki, ale ze względu na emocje jakie wywołała. Mowa o albumie „Szczecin, którego nie ma” autorstwa Romana Czejarka, wydanego przez Dom Wydawniczy Księży Młyn.

Zacznijmy od kwestii technicznych – są łatwiejsze. „Szczecin, którego nie ma” to naprawdę ładne, czytelna propozycja. Wysokiej jakości papier, twarda oprawa. W środku archiwalne zdjęcia, każde opisane. Same notatki nt. fotografii są zwięzłe i dokładne - dowiemy się z nich m.in. z jakiego okresu pochodzi dane zdjęcie, co przedstawia, jak wcześniej nazywała się zaprezentowana ulica/ okolica, kto zrobił dane zdjęcie i jaka była historia danego obiektu. W kilku linijkach mamy zarys przeszłości. Natomiast same fotografie są niezwykle ciekawe – część z nich kompletnie mi nieznane. Roman Czejarek na nieco ponad 160 stronach pokazał jak Szczecin się zmieniał – począwszy od XIX wieku, aż do czasów nam współczesnych.

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że książka jest dwujęzyczna - pod zdjęciami znajdziemy notatki zarówno w języku polskim jak i niemieckim. Mając na uwadze historię naszego miasta to pewnością przyciągnie także czytelników związanych ze Szczecinem, którzy posługują się tylko językiem niemieckim.

Znasz te miejsca, zobacz jak się zmieniły
I tak na stronach znajdziemy m.in. dzisiejszą ul. Energetyków i wjazd do miasta (dziś to miejsce wygląda zdecydowanie inaczej), stary i nowy Most Kłodny (na jednej fotografii!), plac, na którym powstaną dobrze nam znane Wały Chrobrego, pomniki (wiedzieliście, że na cokole przed katedrą niegdyś stał Carl Löwe? A w miejscu Mickiewicza pomnik cesarza Fryderyka III?), których już nie ma (a były imponujące), panoramę starego miasta z ok. 1930 roku (która chyba wywołuje największy żal), krzywe domy czy już mniej nam odległe kino kosmos, albo popularny „grzybek” - miejsce spotkań.

I tutaj zaczyna się kłopot. Z jednej strony chciałabym Wam powiedzieć – to obowiązkowa pozycja, książka na długie wieczory, bo chociaż treści jest tam stosunkowo niewiele, to oglądanie/analizowanie zdjęć przeciąga się w długie godziny. To książka, która zabierze Was w długą, wzruszającą podróż po mieście, które było piękne. No właśnie, było. Bo to jest druga strona medalu. Chociaż lubię nasze miasto, jestem z nim mocno związana, wiem że jego urok, urodę zabrały wydarzenia z lat 1939 – 1945. Ratunek nie przyszedł w okresie PRL-u.
Miasto, które zachwycało
Szczecin wiele stracił, dlatego otwarcie muszę powiedzieć – to książka dla ludzi o mocnych nerwach, fanów Szczecina, którym nie pęknie serce podczas lektury. Jeśli mówię o Tobie – kup tę książkę i poznaj Szczecin z przeszłości, miasto, którego nie ma, ale które zachwycało. I oby ta podróż skończyła się tylko na tęsknym marzeniu „a gdyby tylko tak móc, chociaż na godzinę przenieść się do tego miasta, zobaczyć je ‘na żywo’”.

Tak wygląda okładka książki "Szczecin, którego nie ma" Romana Czejarka