3 listopada oficjalnie rozpocznie się 20. Europejski Festiwal Filmów Dokumentalnych dokumentART 2011, odbywający się jednocześnie w polskim Szczecinie i niemieckim Neubrandenburgu. Uroczyste otwarcie festiwalu po polskiej stronie odbędzie się 3 listopada, w czwartek w Studiu TVP Szczecin, o godz. 18.00. Główną atrakcją będzie projekcja polskiego, niemego filmu z 1916 r. pt. „Bestia” , z legendą światowego kina – Polą Negri w roli głównej. Projekcji towarzyszyć będzie występ na żywo zespołu Ścianka – jednego z najważniejszych i najbardziej znanych projektów polskiej muzyki alternatywnej. Zespół zaprezentuje, grany do tej pory zaledwie trzy razy, materiał ze swojej płyty „Secret Sister”.
Warto również odwiedzić wydarzenia poprzedzające oficjalne otwarcie po polskiej stronie. W środę, 2 listopada, odbędzie się radioART – prezentacja archiwalnych materiałów Polskiego Radia Szczecin. W tym roku będą to materiały z lat 1959-2004 opowiadające m.in. o: wspomnieniach pionierów ze Szczecina i Pomorza Zachodniego, budowie Pomnika Czynu Polaków oraz pierwszych polskich wydawcach prasowych na Ziemiach Odzyskanych. Po prezentacji odbędzie się dyskusja z udziałem kuratorki bloku – dziennikarką Polskiego Radia Szczecin – Małgorzatą Frymus oraz jej gośćmi: Grzegorzem Fedorowskim z TVP Szczecin, Katarzyną Rembacką i Pawłem Szulcem ze szczecińskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, Bogdanem Twardochlebem z Kuriera Szczecińskiego oraz Konradem Wojtyłą z Polskiego Radia Szczecin.
Również w środę odbędzie się blok będący nowym elementem w programie festiwalu – Oblicza zachodniopomorskiej kinematografii – poświęcony uznanym, filmowym nazwiskom tworzącym i pochodzącym z regionu. Jako pierwsza zaprezentowana zostanie szczecińska scenarzystka, reżyserka oraz producentka filmów dokumentalnych – Wiesława Piećko. Pokazowi towarzyszyć będzie spotkanie z autorką.
W czwartek, od godz. 16.00 w kinie OBSERWATORIUM, w Inkubatorze Kultury odbędzie się blok poświęcony krótkim formom filmowym z państw Grupy Wyszehradzkiej – V4 na 20. dokumentART. Każdy kraj zostanie zaprezentowany przez pryzmat innego gatunku, zobaczymy więc słowackie animacje, czeskie dokumenty oraz węgierskie kino eksperymentalne, w trzech dwugodzinnych odsłonach.
Tegoroczna edycja festiwalu zaprezentuje nam również m.in. konkurs 43 najnowszych, europejskich filmów dokumentalnych w dziesięciu blokach, retrospektywy Luisa Buñuela oraz Kazimierza Karabsza, prezentację Krakowskiego Festiwalu Filmowego oraz prezentację video art z całego świata. Szczegółowe informacje dotyczące programu oraz biletów można znaleźć pod adresem www.dokumenart.org.
Program festiwalu
Wtorek, 25-10
18:00 - zachodniopomorskie shorty - Kino Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
Środa, 02-11
17:00 - radioART - Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio Szczecin,
al. Wojska Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
19:00 - oblicza zachodniopomorskiej kinematografii: Wiesława Piećko -
Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio Szczecin, al. Wojska
Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
Czwartek, 03-11
16:00 - V4 na 20.dokumentART: słowackie animacje - Kino Obserwatorium,
al. Wojska Polskiego 90
18:00 - V4 na 20.dokumentART: czeskie dokumenty - Kino Obserwatorium,
al. Wojska Polskiego 90
18:30 - Wielkie Otwarcie -Studio TVP Szczecin, ul. Niedziałkowskiego 24a
20:00 - V4 na 20.dokumentART: węgierskie filmy eksperymentalne - Kino
Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
22:00 - V4 na 20.dokumentART: dyskusja - Cafe Obserwatorium, al.
Wojska Polskiego 90
Piątek, 04-11
10:00 - Historia - Polityka - Film blok I - Aula Uniwersytetu
Szczecińskiego, ul. Krakowska 71-79
12:30 - Wspólne Granice blok I - Uniwersytet Szczeciński, ul.
Krakowska 71-79,
16:00 - czas dla konkurencji: KRAKOWSKI FESTIWAL FILMOWY - Kino Zamek,
ul. Korsarzy 34
19:30 - Extraklasa: Luis Buñuel blok I - P1erwsze Miejsce,
Czerwony Ratusz, pl. Batorego 4
Sobota, 05-11
10:00 - telefonART - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
11:00 - Klasyka Polskiego Dokumentu: Kazimierz Karabasz blok I - Kino
Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
11:30 - Wspólne Granice blok II - Kino Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
15:00 - Konkurs Europejski blok 1 - Kino Zamek, ul. Korsarzy 34
17:00 - Konkurs Europejski blok 2 - Kino Zamek, ul. Korsarzy 34
20:00 - Konkurs Europejski blok 3 - Kino Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
22:00 - dyskusje z twórcami filmów - Cafe Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
22:00 - videoART: Polska/Niemcy – video art - Kino
Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
Niedziela, 06-11
10:00 - telefonART - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
11:00 - Klasyka Polskiego Dokumentu: Kazimierz Karabasz blok II - Kino
Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
15:00 - Konkurs Europejski blok 4 - Kino Zamek, ul. Korsarzy 34
17:00 - Konkurs Europejski blok 5 - Kino Zamek, ul. Korsarzy 34
20:00 - Konkurs Europejski blok 6 - Kino Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
22:00 - dyskusje z twórcami filmów - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
22:00 - videoART: Przegląd europejskiego kina eksperymentalnego - Kino
Obserwatorium, al. Wojska Polskiego 90
Poniedziałek, 07-11
10:00 - Blok Wschodni I - Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio
Szczecin, al. Wojska Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
10:00 - telefonART - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
12:00 - Blok Wschodni II - Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio
Szczecin, al. Wojska Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
14:00 - Blok Wschodni: pokaz specjalny (Szczecin) - Studio im. J.
Szyrockiego, Polskie Radio Szczecin, al. Wojska Polskiego 73 (wejście
od ul. Niedziałkowskiego)
17:00 - Konkurs Europejski blok 7 - Kino Pionier 1909, al. Wojska
Polskiego 2
20:00 - Konkurs Europejski blok 8 - Kino Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
22:00 - dyskusje z twórcami filmów - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
Wtorek, 08-11
10:00 - Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna w
Łodzi - Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio Szczecin, al. Wojska
Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
10:00 - telefonART - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
12:30 - Wyższa Szkoła Filmu i Telewizji im. Konrada Wolfa w
Poczdamie-Babelsbergu - Studio im. J. Szyrockiego, Polskie Radio
Szczecin, al. Wojska Polskiego 73 (wejście od ul. Niedziałkowskiego)
17:00 - Konkurs Europejski blok 9 - Kino Pionier 1909, al. Wojska
Polskiego 2
20:00 - Konkurs Europejski blok 10 - Kino Obserwatorium, al. Wojska
Polskiego 90
22:00 - dyskusje z twórcami filmów - dokART Café, al. Wojska Polskiego 90
Środa, 09-11
10:00 - Historia - Polityka - Film blok II - Aula Uniwersytetu
Szczecińskiego, ul. Krakowska 71-79
18:00 - Extraklasa: Luis Buñuel blok II - P1erwsze Miejsce,
Czerwony Ratusz, pl. Batorego 4
Filmy prezentowane na 20. EFFD dokumentART
-
konkurs Europejski:
13,5 km
D, CI, ED: Marcus Siebler, D 2010
Xaver Neumeier opowiada szczero i wzruszająco o wydarzeniach podczas ostatnich dni wojny w swojej bawarskiej wiosce. Ujęcia jego są poprzeplatane zdjęciami sielankowego otoczenia, w którym nic nie zdaje się przypominać tamtego okropnego okresu. Podczas jednego z niesławnych marszy śmierci, około tysiąca więźniów obozów koncentracyjnych zatrzymało się w wiosce na dwa dni. Gdy wyruszyli znów, czternastolatek musiał za nimi podążać z wozem. 20 centymetrów od niego zbierano więźniów, których właśnie zastrzelono.
Marcus Siebler, urodzony w 1981 r. w Bawarii. Od wczesnej młodości fascynował się filmem i teatrem. Od 2003 roku prowadzi własną videotekę.
A Furrytale
D: Annikki Heinemann, Anna Piltz, CI: Annikki Heinemann, Marcus Schwitaller, ED: Anna Piltz, Annikki Heinemann, Alexandre, Peschel D 2010, 9’
Chodzi w stroju wilka. Ma maskotki – wilki w domu. Zawsze fascynowały go zwierzęta: nie kłamią, w przeciwieństwie do ludzi. W stroju wilka siorbie wodę przez słomkę przy zlewie w zwyczajnej kuchni. A poza tym? Wstaje o 7, jedzie do pracy, kończy o 18. Samotny wilk czy zwykły dowcip? Albo żartobliwa opowieść o dysonansie między naturą a cywilizacją?
Annikki Heinemann, Anna Piltz: Dwie berlinianki studiują razem pracę na rzecz kultury w Poczdamie i szybko angażują się w produkcję filmów dokumentalnych. Zdobywszy doświadczenie w redakcjach i jako asystentki zakładają własną firmę produkcyjną Oddiseefilms i od tego czasu produkują między innymi audycje telewizyjne i muzyczne. Sercem Oddiseefilms jest powołana przez nie platforma krótkich filmów dokumentalnych oddisee.tv, która prezentuje ludzi żyjących inaczej niż wszyscy.
Aisha in Wonderland | Aisha w Krainie Czarów
D, ED: Zafer Topaloglu, CI: Fatih Katenci, NL/RL 2010, 3’
Tam, gdzie mieszka mała Aisha nie ma miejsca na zabawy, bajki czy marzenia. Stoi sama w alejce patrząc w kamerę, która wędruje po zniszczonych i niemalże opustoszałych ulicach. Głos narratora opisuje tę niegościnną krainę czarów. Aisha mieszka w Mar Elias – palestyńskim obozie dla uchodźców niedaleko Bejrutu, zamieszkałego w większości przez chrześcijan. Duży procent ponad tysiąca ludzi w obozie jest chronicznie chora. Tak jak wiele innych dzieci, Aisha nie ma tutaj przyszłości.
Zafer Topaloglu urodzony w 1978 r. w Turcji. Licencjat w zakresie filmu i telewizji na Uniwersytecie Bilgi w Stambule oraz magister z cyfrowych mediów soczewkowych w Instytucie Pieta Zwarta. Jego prace video wyświetlano w galeriach i na międzynarodowych festiwalach video/filmowych, m.in. na European Media Art Festival i This is Not a Gateway Festival. Jego poprzednie prace zajmowały się cierpieniem innych, w nowszych pracach podejmuje jednak bardziej osobisty i intymny kierunek poprzez łączenie znalezionych oraz archiwalnych materiałów ze swoim własnym głosem.
Amanar Tamasheq
D, CI, ED: Lluís Escartín,E 2010, 15’
Powstania Tuaregów, którzy postrzegają swoje wędrowne życie jako zagrożone, stają się coraz częstszym zjawiskiem. W wywiadzie niezidentyfikowany tuareski mężczyzna zaprzecza jakimkolwiek powiązaniom z Al-kaidą, lecz jednocześnie sprzeciwia się wszelkim formom dominacji i wzywa do pokojowej rewolucji. Wywiad jest bez dźwięku, jego słowa pojawiają się jako napisy pod ujęciami jego samego i jego klanu. Jedno z Tuareskich przysłów mówi, że pustynia uczy odbierając.
Lluís Escartín, urodzony w 1966 r. w Barcelonie. Założyciel El Armadillo Productions w Nowym Jorku. Kustosz taśm filmowych i fotografii w tropikalnej dżungli w Chiapas. Kiedy zdarzyło mu się pracować wraz z Jonasem Mekas, zamienił aparat fotograficzny na kamerę video i rozpoczął podróże po dżunglach, pustyniach i innych odludnych miejscach.
Boat Dreams | Marzenia o łodziach
D: Sasha Andrews, CI: Martin Radich, ED: Lucas Roche, GB 2010, 9’
Trzy osoby, których nie stać na łodzie ze stoczni jachtowej, kupiło zdewastowany sprzęt pływający. Własnymi siłami próbują przywrócić im blask i funkcjonalność (choć jedna z osób mieszka z dala od morza). Bardziej chodzi tu jednak o odejście od życiowej rutyny, zrobienie czegoś szalonego, własnego, niepowtarzalnego. Czy to sposób na życie, budowanie czegoś dla siebie, czy też emocjonalna (bądź też finansowa) pułapka?
Sasha Andrews pasjonuje się opartymi na faktach historiami, w centrum obserwacji których znajduje się człowiek. Szczególnie interesuje się subkulturami komentującymi uniwersalne ludzkie problemy w niespodziewane sposoby. Ostatnio ukończony krótki dokument „The Pair” („Para”) skupia się na dwóch kobietach po 60-ce, które wspólnie po raz pierwszy podejmują się wypłynięcia w małej, niestabilnej łódce. Nakręcony na tle rzeki Lea w Londynie, film dokumentuje więź kobiet oraz ich zaufanie wobec siebie.
Co raz zostało zapisane | Written in Ink
D, CI: Martin Rath, ED: Boguslawa Furga, PL 2011, 12’
Niemłody bezdomny mężczyzna cierpliwie i uparcie próbuje skontaktować się z siostrą. Jego ciało pokrywają tatuaże, widzimy, jak „dzierga” kolejny. Doświadczenie zostało zapisane. Smutna libacja, praca w schronisku dla bezdomnych. Ogolenie się, garnitur. Kolejna próba. Nie ma tu podanej na tacy interpretacji czyjegoś życia – obrazy zwyczajnego dnia w schronisku, próby uporania się z przeszłoscią i stworzenia czegoś nowego splatają się w nieprzejrzystą filmową krótką przypowieść.
Martin Rath wychowywał się w Berlinie Wschodnim. Studiował w College of Art w Edynburgu. Obecnie studiuje na PWSFTviT w Łodzi.
Die Frau des Fotografen | The Photographer’s Wife | Żona fotografa
D, CI, ED: Philip Widmann, Karsten Krause, D 2011, 29’
Sugestywna i pociągająca w warstwie idei i obrazu opowieść o rejestrowaniu rzeczywistości, życiu i małżeństwie. Gerti przez 40 lat życia z Eugenem pozowała mu niezliczoną ilość razy. Z fragmentów jej zdjęć zrobionych przez męża można by utworzyć gigantyczny kolaż. Fotografie uzupełniają się wzajemnie z drobiazgowymi dziennikami Eugena. Ostatnie kadry filmu to piękna stara kobieta w jaskrawoczerwonej sukni na tle jaskrawej leśnej zieleni. Z offu dobiegają słowa Gerti i jej męża.
Karsten Krause, urodzony w 1980 r. we Freiburgu, w Niemczech. Studiował na wydziale komunikacji wizualnej w Akademii Sztuk Pięknych w Hamburgu, gdzie żyje i pracuje.
Philip Widmann, urodzony w 1980 r. w Berlinie, studiował w Hamburgu Antropologię Kulturową i Komunikację Wizualną specjalizując się w filmach dokumentalnych. Od 2009 r. jest członkiem samoorganizującego się laboratorium filmowego „LaborBerlin e.V.”
Edmund u Knezevcu | Free State of Edmund | Wolne państwo Edmund
D, CI: Luka Popadić, ED: Feđa Hadzić, SRB 2010, 22’
W wyniku następstw roku 1968 ze Szwajcarii Edmund wyjechał do Serbii, gdzie zamieszkał w zaniedbanym ogrodzie. Choć ogród jest zachwaszczony, rośnie w nim dużo różnych warzyw. Raj, który odnalazł, obiecuje samowystarczalność, a Edmund może pomagać swoim sąsiadom tłumacząc im funkcję wodomierza. Odrobina Szwajcarii przydaje się gdziekolwiek jesteś.
Luka Popadić, urodzony w 1980 r. w Baden w Szwajcarii, gdzie potem uczęszczał do szkoły średniej. Studiował nauki polityczne i historię na Uniwersytecie w Zurychu, następnie kształcił się w Szkole Oficerskiej Armii Szwajcarskiej. Pracował jako grafik i projektant animacji w Zurychu i Berlinie, jako asystent reżysera w Chicago. Nakręcił ponad dziesięć filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, kilka reklam telewizyjnych i teledysków. Obecnie kończy studia Performing Arts w Belgradzie.
Ei voor later | Eggs for Later | Jajeczka na później
D: Marieke Schellart, CI, ED: Anneke de Lind van Wijngaarden, NL 2010, Digi-Beta, Col, Doc, OwE, 50’
Twórczyni filmów Marieke Schellart ma 35 lat, jest nadal bezdzietna i od pięciu lat bez stałego chłopaka. Jej zegar biologiczny tyka – a ona chce mieć dziecko. W przeszłości zawsze uważała, aby nie zajść w ciążę ze swoimi chłopakami. Teraz obawia się, że nie znajdzie odpowiedniego mężczyzny na czas. Rozwiązaniem byłoby zamrożenie jajeczek na później, ale w Holandii jest to nielegalne. Marieke bardzo otwarcie dyskutuje z przyjaciółmi i rodzicami. Przybliża widzom bardzo osobiste poszukiwania dotyczące kwestii, która nurtuje wiele dzisiejszych kobiet.
Marieke Schellart, urodzona w 1972 r., pracowała przez kilka lat jako scenograf dla międzynarodowych agencji reklamowych. Jednak po pewnym czasie poczuła potrzebę opowiadania historii społecznych i wróciła do szkoły, aby studiować film dokumentalny. Po zdobyciu wstępnego doświadczenia przy zleconych projektach filmowych była gotowa na swój debiut, „Eggs for later”, bardzo osobisty dokument o jej zmaganiach z tykającym zegarem biologicznym oraz chęcią przedłużenia lat swojej płodności. W tym filmie porusza temat, który staje się dla wielu współczesnych kobiet coraz bardziej naglący.
Family Instinct | Instynkt rodzinny
D: Andris Gauja, CI: Aleksandrs Grebnevs, ED: Tambet Tasuja, Andris Gauja, LV 2010, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 58’
Film przedstawia 28-letnią Zandę, mieszkającą na zdewastowanej łotewskiej wsi na odludziu. Brat Zandy, Valdis, jest ojcem ich dwojga dzieci i odsiaduje wyrok za kazirodztwo. Inni mężczyźni są również zainteresowani Zandą, większość z nich to pijacy. Wizyty sąsiadów zazwyczaj kończą się libacjami i bójkami, do których Zanda się przyłącza. Odmawia sobie i dzieciom domu, który oferują im lokalne władze. Pełna tęsknoty i obaw czeka na powrót porywczego Valdisa.
Andris Gauja, urodzony w 1978 r. na Łotwie, reżyser i scenarzysta. Studiował nauki polityczne na Uniwersytecie Łotewskim w Rydze, w 2000 r. otrzymał tytuł licencjata, w latach 2003 – 2007 studiował Scenariusz i Dramaturgię w Łotewskiej Akademii Kultury.
Godzina z poetą, czyli jak zrobić film | An Hour with a Poet or How to Make a Movie
D, CI, ED: Michał Gonicki, L 2011, DV-Cam, Col, Doc, OwE, 8’
Film o „kuchni” filmu dokumentalnego, którego bohaterem jest długoletni kustosz Muzeum Władysława Broniewskiego, mieszczącego się w domu poety. Zamiast sentymentalnych ujęć biurka pisarza oglądamy między innymi: poszukiwanie źródła prądu, nieśmiertelną żarówkę, niepotrzebne szczypce do kominka i przerażenie na twarzy kustosza, kiedy młody adept sztuki filmowej chce przejść z kamerą do jego biura. Efekty specjalne to: łapanie ostrości i poszukiwanie odpowiedniego światła. Kiedy materiał jest już gotowy bohater i reżyser żegnają się z poczuciem dobrze wykonanej pracy.
Michał Gonicki, urodzony w 1997 r. w Warszawie, uczeń drugiej klasy Gimnazjum nr 38 im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Swoją przygodę z filmem rozpoczął w Przedszkolu Filmowym organizowanym przez Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy i Towarzystwo Inicjatyw Twórczych „ę”. Zadebiutował filmem pt. „Godzina z poetą, czyli jak zrobić film”, którego premiera odbyła się 20 marca 2011 roku w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Film zdobył wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Dozwolone do 21”.
Guanape Sur
D, ED: János Richter, CI: Jakob Stark, I 2010, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 23’
Setki ludzi przybywają na wyspę, na której nie ma nic poza mewimi odchodami. Wyspa to Guanape Sur u wybrzeży Peru. Prawdziwie jałowa skała, użyźniona jedynie guanem. Do niedawna nie było tu nikogo – poza dwoma strażnikami. Robotnicy mozolnie sprzątają wyspę z odchodów. Ich obecność całkowicie zmienia szarą strukturę skał i morza, wprowadzając kolory, krzątaninę, różnorodność głosów i twarzy. Po ciężkim dniu pracy robotnicy siedzą na wybrzeżu i oglądają filmy. Oni mają pracę. Dlaczego guano jest tak cenne?
János Richter pracuje jako reżyser oraz montażysta, mieszka w Berlinie. Studiował socjologię na Wolnym Uniwersytecie Berlina oraz Reżyserię we włoskiej Szkole Filmów Dokumentalnych, Telewizji i Nowych Mediów ZeLIG. W 2011 r. wygrał Sterling Award w kategorii Najlepszy Film Krótkometrażowy podczas festiwalu AFI-Discovery Channel Silverdocs w USA. „Guanape Sur” jest jego filmem dyplomowym.
I will forget this day | Zapomnę ten dzień
D: Alina Rudnitskaya, Janna Romanova, CI: Alexander Filippov, ED: Alina Rudnitskaya, RUS 2011, 25’
Kobietę zapytano, co się stało. Zaczyna płakać. Nie mówi nic. Młode kobiety siedzą pod gołą ścianą poczekalni, wstają, idą do kliniki i wyjeżdżają na noszach – jedna po drugiej. Kobiety starające się o aborcję odbywają rozmowę w gabinecie. W Rosji jest to często wynik problemów finansowych. Używając łagodnych, czarno-białych obrazów o niskim kontraście, kamera ujmuje wyrazy twarzy i gesty kobiet przed lub po ich trudnej decyzji.
Alina Rudnitskaya urodzona w 1976 r. ukończyła Wydział Reżyserii na Państwowym Uniwersytecie Sztuki i Kultury w Petersburgu. Jej pierwsze filmy były pozytywnie przyjmowane zarówno w Rosji, jak i zagranicą, wygrywały nagrody na wielu państwowych oraz międzynarodowych festiwalach filmowych. W 2004 r. seria filmów Rudnitskiej o rosyjskim zespole muzyki popowej TATU wygrała nagrodę za najlepszy serial dokumentalny. Jej filmy zawsze mają oryginalną perspektywę; interesuje się ona nie
tylko faktami z życia, ale także wewnętrznym światem postaci.
Imagining Emanuel
D, ED: Thomas A. Ostbye, CI: Oystein Mamen, Jon Christian Simensen, Thomas A. Ostbye, N 2011, 52’
Przyszłość nie zależy od sytuacji, zależy od przeszłości. Lecz przeszłość stawia pytania i daje władzom powody wątpić w ucieczkę małego Emanuela z Liberii, Ghany czy Gwinei. Jedno jest pewne: przybył do Norwegii w pustej przestrzeni nad śrubą statku, kompletnie wycieńczony. Od tego czasu Emanuel żyje tutaj jak duch. Bez wykształcenia. Bez pracy. Bez przyszłości. Bez tożsamości.
Thomas A. Ostbye, urodzony w 1979 r., artysta i reżyser filmowy, wykorzystuje materiał dokumentalny w filmie, fotografii i instalacjach. Kształcił się w Norweskiej Szkole Filmowej w Lillehammer jako montażysta. Jego filmy dokumentalne zdobyły wiele nagród krajowych i międzynarodowych.
In Free Fall | Swobodne spadanie
D: Hito Steyerl, CI: Kevan Jenson, Christoph Manz, ED: Cristóvao dos Reis, D 2010, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 32’
Złomowisko lotnicze na kalifornijskiej pustyni. Wynajmowanie go ekipom filmowym przynosi największe zyski. Wypowiedzi handlarza złomu oraz komentarz na temat „Biografii przedmiotu” Siergieja Trietjakowa towarzyszą filmowi, który otwiera się na inne środki przekazu: kolaż na laptopie, tekst piosenki, performance. „Swobodne spadanie” używa katastrofy lotniczej jako metafory gospodarczego krachu, a także odsłania zawiłe i szalone powiązania między przemysłem lotniczym, wojskiem, recyklingiem, kinem, zapisem cyfrowym oraz rynkiem DVD.
Hito Steyerl urodziła się w 1966 r. w Monachium. Od 1987 do 1990 studiowała kinematografię na Akademii Sztuk Wizualnych w Tokio, a od 1992 do 1998 reżyserię filmów dokumentalnych na Uniwersytecie Telewizji i Filmu w Monachium. Jest również dziennikarką i pisarką, była zaangażowana w różne wystawy oraz dawała wykłady.
Kawałek lata | A Piece of Summer
D: Marta Minorowicz, CI: Paweł Chorzępa, ED: Przemysław Chruścielewski , PL 2010, Beta-SP, Col, Doc, OwE, 24’
Pozostałości czerwonego samochodu kempingowego i bezokienna niebieska szopa są scenerią wakacyjnego spotkania wnuczka z dziadkiem. Obaj żyją bardzo daleko, w innych światach, ale teraz, pośród nienaruszonego krajobrazu wsi, mogą zbliżyć się do siebie. Budują tamę na strumieniu aby zrobić basen kąpielowy. Ślady bizonów, gniazdo węża, próba złapania suma gołymi rękoma i ich słabnąca głęboka cisza.
Marta Minorowicz ukończyła historię teatru i filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Przez ponad pięć lat współpracowała z programem TVN jako analityk i reżyser wielu reportaży społecznych. Dla kanału Discovery History napisała i wyreżyserowała film dokumentalny „Anioł śmierci” (do którego prowadziła też prace badawcze), skomponowany z wywiadów z kobietami, które przeżyły pseudomedyczne eksperymenty doktora Mengele.
Kniephofstrasse 34
D: Erika Irmler, CI: Oliver Eckert, ED: Luise Hüsler, Erika Irmler, CH 2011, DV-Cam, Col, Doc, OwE, 40’
Erika Irmler chce wiedzieć więcej o tym co robił jej ojciec i jego rodzina podczas drugiej wojny światowej i dlaczego wyjechał z Berlina do Barcelony w 1961 r. i prawie w ogóle nie wspominał o śmierci jej matki. Pyta krewnych w Hiszpanii i Niemczech oraz stawia swego ojca w obliczu przeszłości odwiedzając z nim Berlin. Krok po kroku, jej ojciec zaczyna się otwierać – choć niechętnie – i odsłania więcej o własnym ojcu niż o samym sobie. Film opisuje pojednanie, które pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi.
Erika Irmler urodziła się w 1973 r. w Hiszpanii, córka Niemca i Hiszpanki. Studiowała grafikę na Escola Massana w Barcelonie i wtedy zaczęła coraz bardziej interesować się fotografią. W 1998 r. przeprowadziła się do Genewy, aby kontynuować studia na Uniwersytecie Sztuki i Projektowania, gdzie w 2007 r. uzyskała stopień magistra z reżyserii filmów dokumentalnych. Mieszka i pracuje w Genewie.
KwieKulik
D: Anna Zakrzewska, Joanna Turowicz, CI: Patryk Jordanowicz, Kacper Lisowski, ED: Anna Dymek, PL 2011, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 48’
Zofia Kulik i Przemysław Kwiek: dwoje artystów, dwie mocne osobowości. W latach 1971 – 1988 działali w duecie KwieKulik. Poprzez swoje realizacje i działania artystyczne konfrontowali siebie z rzeczywistością społeczną, w której tkwili, podobnie jak pozostałych trzydzieści parę milionów obywateli państwa pod nazwą PRL. W swoje działania włączali też syna, który jako niemowlę „pozował”: w nocniku, w kawałkach lodu, mięsa. Teraz pracują oddzielnie. Widzimy ich w procesie przygotowywania wspólnej retrospektywnej wystawy.
Anna Zakrzewska, urodzona w 1976 r. Studiowała Międzywydziałowe Indywidualne Studia Humanistyczne oraz Historię Sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1995 r. współpracuje z Telewizją Polską, od 2005 z TVP Kultura, gdzie specjalizuje się w reportażach o sztuce współczesnej.
Joanna Turowicz, urodzona w 1974 r., reżyserka filmów dokumentalnych, scenarzystka, krytyczka
sztuki. Skończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2005 współpracuje z TVP Kultura, m.in. jako autorka reportaży i redaktorka programów.
Marja-Sisko | Guardian Angel | Anioł stróż
D: Reeta Aalto, CI: Jarkko Virtanen, Tuukka Ylönen, Reetta Aalto, ED: Okku Nuutilainen, FIN 2010, Digibeta PAL, Col, Doc, OwE, 20’
Olli Aalto, były wikariusz, łagodnym głosem opowiada swoją historię: o chłopcu, który miał być dziewczynką. Nie mógł nosić sukienek, choć bardzo mu się podobały. W najskrytszych marzeniach był dziewczynką – Marją. Teraz czuje się dorosłą kobietą w średnim wieku. Ma żonę Birgittę, swoją pierwszą miłość z czasów, gdy starał się być chłopcem, a potem mężczyzną, gdy starał się sprostać wymogom społeczeństwa. W symbolicznej, delikatnej scenie wizażystka uczy Marję posługiwać się cieniami i maskarą.
Reetta Aalto, urodzona w 1976 r., reżyserka, mieszka i pracuje w Helsinkach. Obecnie kończy studia magisterskie na kierunku Scenografia, specjalizacja film dokumentalny na Wydziale Filmu i Telewizji Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania – Uniwersytet Aalto.
Memories of Glory | Wspomnienia Chwały
D, CI, ED: Mara Montoya, CH/B 2008, HD-Cam, Col, Video Essay, OwE, 12’
To spojrzenie na Park Królewski pokazuje go jako symboliczne serce Brukseli. Architektura, polityka, historia, tożsamość i Kongo. Żeński narrator zastanawia się nad tymi połączeniami i rozważa postkolonialne konsekwencje z perspektywy obywatelki, ojczyzny i współczesnej obserwatorki.
Mara Montoya (USA/Meksyk), urodzona w 1984 r. w Harlingen (Teksas), jest artystką video pracującą w Zurychu. Studiowała Film na Uniwersytecie Saint-Lukas w Brukseli, a później na Zürcher Hochschule der Künste (ZhdK), gdzie uzyskała dyplom ze Sztuk Medialnych. Interesuje się geopolityką, postkolonializmem oraz tematami związanymi z migracją.
Miles Apart | Daleko od siebie
D, CI: Ling Lee, ED: Adam Thomas, GB 2011, Digi-Beta, Col, Doc, OwE, 43’
Laomao i jego żona Meizi pracują w Pekinie jako fotografowie ślubni. Dwanaście lat temu pozostawili swoje dzieci z dziadkami na wsi i wyjechali, by zarobić pieniądze na ich edukację. Gdy ich córka Ying Ying wprowadza się do nich po szkole, są dla siebie prawie obcymi ludźmi. Ying Ying nie próbuje znaleźć pracy. Ich syn Lei Lei nie przygotowuje się do szkoły. Film obserwuje rodzinę przez kilka tygodni. Intymne spojrzenie na starcie pokoleń w Chinach, szybko rozwijającym się kraju, w którym wiele rodzin z obszarów wiejskich rozpada się w ten sposób.
Ling Lee, urodzona w Berlinie, pracowała jako grafik i fotograf zanim przeprowadziła się do Edynburgu, gdzie w 2007 r. ukończyła Wyższą Szkołę Sztuki. Zanim rozpoczęła studia Reżyserii Filmów Dokumentalnych w 2009, mieszkała we Włoszech i Argentynie, gdzie pracowała jako twórczyni filmów i montażystka. Pracuje w Londynie i zajmuje się projektami, które zrealizuje w Chinach. Jej głównym zainteresowaniem jest opowiadanie ludzkich historii z uwzględnieniem kultur mieszanych. Ostatnio otrzymała nagrodę One World Media Award 2011 za swój dokument „Miles Apart”.
Miten marjoja poimitaan | How to Pick Berries | Jak zbierać jagody
D: Elina Talvensaari, CI: Joonas Pulkkanen, ED: Markus Leppälä, FIN 2010, Digi-Beta, Col, Doc, OwE, 19’
Dla mieszkańców północnej Finlandii, tajscy robotnicy zatrudnieni do zbierania jagód mogliby równie dobrze spaść z nieba, które widzimy w jednym z pierwszych ujęć. Jako że pracują tak ciężko, prawie nieludzko, nie ma czasu na zapoznanie się z nimi. A Fini nie chcą, by Tajowie za bardzo się zbliżali. Zamglonym ujęciom lasu, jagód i dziwacznych szczegółów fińskiego życia towarzyszą głosy z wywiadów. Bezbronni zagraniczni pracownicy stają się groźnymi obcymi. Film o absurdach globalnej gospodarki.
Elina Talvensaari, urodzona w 1978 r., najpierw studiowała antropologię i socjologię na Uniwersytecie Helsińskim. Podczas kończenia studiów magisterskich przeszła na studia filmowe i ukończyła je na kierunku reżyserii filmów dokumentalnych. „How to Pick Berries” jest jej filmem dyplomowym na zakończenie studiów licencjackich na Uniwersytecie Aalto w Helsinkach.
Natasha
D, CI, ED: Anja Strelets, D 2010, Digi-Beta, b/w + Col, Exp. Doc, OwE, 9’
Natasza mieszka w Rosji. Jest ośmiolatką, kąpie się w pobliskim jeziorze, choć woda czasami jest chłodna. Ma braciszka, który sprawia jej wiele kłopotów. Jest bystra, otwarta, gadatliwa. Widzimy z bliska chaszcze nad jeziorem i ptaki w trzcinach, a z oddali – kopuły cerkwi, Nataszę z piłką, z braciszkiem, z aparatem fotograficznym, w najładniejszej sukience. Jesteśmy bardzo blisko niej. Ten portret/autoportret powstał dzięki otwartości Nataszy, za pomocą mikrofonu, kamery super 8 i aparatu fotograficznego.
Anja Strelets urodziła się w 1972 r. w Stendal, w Niemczech. Od 1993 do 1998 studiowała Sztukę i Projektowanie na Uniwersytecie Nauk Stosowanych Anhalt w Dessau, a od 2000 do 2008 – Media Eksperymentalne na berlińskim Uniwersytecie Sztuki.
Oceano Nox
D, CI, ED: Georg Wasner , A 2011, HD-Cam, b/w, Doc, OwE, 15’
Eksperyment filmowy, tytułem nawiązujący do wiersza Victora Hugo poświęconego żeglarzom. Kroniki z 1912 r., z czasu wypłynięcia i rozbicia Titanica zostały przetworzone i zmontowane przez współczesnego autora oraz zaopatrzone w specjalnie napisany do nich utwór muzyczny. Ulegamy złudzeniu doskonałego odtworzenia poetyki zapisu filmowego sprzed 100 lat.
Georg Wasner, reżyser, urodzony w 1973 w Wiedniu studiował z Piotrem Kubelką na „Städelschule” we Frankfurcie nad Menem w Niemczech. W latach 2001 – 2005 był krytykiem filmowym austriackiego dziennika „Die Presse”. Od 2004 r. jest pracownikiem Austriackiego Muzeum Sztuki Filmowej. W latach 2006 – 2009 brał udział w interdyscyplinarnym projekcie Digital Formalism: „The Vienna Vertov Collection”. Prowadzi wykłady o filmie awangardowym i artystycznym filmie dokumentalnym.
Oj Boże, drogi Boże | Oh my God, dear God
D: Julia Popławska, CI: Andrzej Popławski, Grzegorz Borowski, ED: Grzegorz Liwinski, PL 2010, Beta-SP, Col, Doc, OwE, 12’
Starsza para, ubrana odświętnie, siedzi na ganku drewnianego domu. Nieśpieszną konwersację (o pogodzie, świątecznym dniu, pracach w ogrodzie i polu, przejeżdżającym ciągniku) przerywają raz po raz westchnienia: „Oj, Boże, drogi Boże”. Nieopodal pusta wiejska droga, pies, kogut, drzewa w oddali, ciągnące do kwiatów owady. Wietrzyk wieje. Sielanka. Czy cokolwiek może zakłócić (lub urozmaicić) ten nieśpieszny rytm świątecznego dnia?
Julia Popławska, twórczyni filmów i dziennikarka telewizji, współpracowała z Canal+, Telewizją Kino Polska, TVN oraz TVP. Autorka filmu dokumentalnego o Tybetańczykach mieszkających w Polsce pt. „Dzieci Dalajlamy” (2008), wywiadu z wyłącznością z Jego Świątobliwością Dalajlamą (2009) oraz dokumentu telewizyjnego „Polscy Sprawiedliwi” (2008). Ukończyła Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy w Warszawie filmem dokumentalnym „Oj Boże, drogi Boże” (2010). Od 2006 r. współpracuje z Muzeum Historii Żydów Polskich.
Portless | Bez portu
D: Talia Leibovitz, CI: Eduardo Diez, ED: Carmen Navarro, E 2010, DV-Cam, Col, Doc, OwE, 26’
Gdy zjawiają się pierwsi potencjalni kupcy, Kapitan Mumtaz Ahmed już półtora roku jest sam na swoim frachtowcu w porcie Barcelony, gdzie musiał schronić się przed sztormem. W przeciwieństwie do poprzedniego właściciela nadal czuje się odpowiedzialny za statek. W każdym razie, bez zapłaty nie może wrócić do swojej rodziny w Pakistanie. Kamera podąża za Kapitanem po potężnym statku towarowym, a on zajmuje się swoimi obowiązkami. Każdego roku setki statków są opuszczane w portach na całym świecie. Ich załogi wpadają w prawną próżnię.
Talia Leibovitz, urodzona w 1978 r., jest socjologiem i twórczynią filmów audiowizualnych. Angażuje się w wiele różnych aspektów tworzenia filmów, w szczególności produkcję oraz prace badawcze. Między innymi pracowała nad krótkim filmem „El Nuevo” (Chile 2006), była współreżyserką „12 Meters” (Barcelona 2008), oraz reżyserem asystującym przy „Defrosting Hitler” (Chile 2009). „Portless” (Barcelona 2011) jest jej pierwszym filmem dokumentalnym. Obecnie pracuje nad swoim doktoratem na temat kina cyfrowego na Otwartym Uniwersytecie Katalonii.
Powroty | Returns
D, CI: Krzysztof Kadłubowski, ED: Tomek Sławiński, PL 2010, Beta-SP, b/w, Doc, OS, 7’
Luk wojskowego samolotu transportowego otwiera się do dźwięków marszu pogrzebowego. Żołnierze powoli maszerują i zachowują pozory. Określona liczba kroków w tę stronę, określona liczba w drugą. Podnoszą nieistniejące trumny, niosą je i kładą na czekających drewnianych katafalkach. Nic nie może pójść źle kiedy martwi przylecą do domu, nasze pożegnanie zależy od powagi ceremonii.
Krzysztof Kadłubowski jest kierownikiem Studia Filmowego „Plus” w Warszawie od 1995 r., produkującego m.in. reklamy, videoklipy muzyczne, spoty służby publicznej, relacje wiadomości, animacje oraz filmy dokumentalne. Był również operatorem przy wielu dokumentach, takich jak „Niezłomny generał” (2005), „Polskie lato, węgierska jesień” (2006) czy „Mutter” (2007).
Prostor v tej galaksiji | A Place in This Galaxy | Miejsce w tej galaktyce
D: Alvaro Petricig, CI, ED: Paolo Comuzzi, I 2010, HDV, Col, Doc, OwE, 47’
Twórczyni filmów dokumentalnych przeszukuje swoje notatki, szkice, fotografie i nagrania video – fragmenty projektu filmowego, który nigdy nie został zrealizowany, ponieważ reżyser, jej przyjaciel, zmarł w trakcie przygotowań. Z tych fragmentów i urywków, w połączeniu z nowym materiałem, „A Place in This Galaxy” rekonstruuje niezrealizowany film traktujący o powiązaniach między pamięcią zbiorową a osobistą oraz o możliwości zgodności między obrazem a wspomnieniem – i poprzez to znajduje piękno w tych obrazach.
Alvaro Petric, rocznik 1967, mieszka i pracuje w Dolinie Natisone w północno-wschodnich Włoszech. Z wykształcenia artysta grafik, opiekuje się projektami redakcyjnymi, organizuje wystawy. W ostatnich latach zajmował się różnymi badaniami, założyciel „Centro Studi Nediža”, zajmującego się ratowaniem zdjęć i archiwów filmowych, które nawiązują do jego stron rodzinnych. Od 1998 r. kręci filmy
dokumentalne.
RaumZeitHund | SpaceTimeDog | PrzestrzeńCzasPies
D: Nikolaus Eckhard, CI: Mark Gerstorfer, Anna Manhardt, ED: Nikolaus Eckhard, A 2010, 35mm, Col, Experimental-Film, OS, 6’
Studium filmu jest odniesieniem do serii fotografii Eadwearda Muybridge’a „Animal Locomotion”, podjętą 135 lat temu próbą udowodnienia, że przez bardzo krótki moment galopujący koń nie ma kontaktu z podłożem. Nikolaus Eckhard tworzy montaż zdjęć swojego biegnącego psa, Alpine Dachsbracke (Alpejski gończy krótkonożny), który „unosi się” w powietrzu – wszystkie cztery łapy są oderwane od ziemi. Dzięki montażowi cud został osiągnięty.
Nikolaus Eckhard, urodzony w 1987 r. w Horn, w Dolnej Austrii. Mieszka i pracuje w Wiedniu. Studiował Film na Akademii Sztuk Pięknych oraz Socjologię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Członek „ölfilmproductions”.
Relocation | Przemieszczenie
D, CI, ED: Pieter Geenen, B 2011, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 23’
Czarny obraz i małe światełka. O brzasku poranka wynurzają się góry Araratu, na napisach wspomnienia Armeńczyków i Turków o wspólnej przeszłości. Ponad obiema górami, które są symbolem narodowym Armenii, rozpoczyna się dialog. Film w jednym ujęciu, które zmienia się sukcesywnie. Obraz filmowany ze strony armeńskiej został odbity w lustrze tak, że Wielki Ararat ukazuje się z lewej, a Mały z prawej. W drugim tytule filmu pojawia się napis „Objects in the mirror are further than they appear”.
Pieter Geenen, urodzony w 1979 r., mieszka i pracuje w Brukseli (Belgia). W swoich produkcjach audiowizualnych kwestionuje krajobraz jako nośnik znaczenia. Geenen interesuje się sugestywnymi i poruszającymi właściwościami krajobrazu w różnych geopolitycznych oraz geospołecznych rzeczywistościach. Jak człowiek odnosi się do krajobrazu? W jego pracach obraz manifestuje się powoli, badając subtelne i ukryte charakterystyki rzeczy. Słuchanie i patrzenie stają się intensywne, intymne, wyobcowujące i niemalże namacalne w kontekście niezakłóconego spokoju.
Sag mir wo du stehst | Tell me where you stand | Powiedz mi gdzie stoisz
D: Anja Reiß, Márk Szilágyi, CI: Falko Lachmund, Gregory Schuchmann, ED: Christoph Hensen, D 2010, HD-Cam, Col, Doc, OwE, 30’
„To była sobota, tuż przed końcem pracy. Mentalnie byłem przygotowany na weekend. Byłem zakochany. Podchodzę do bramy, a stojący tam mężczyzna mówi: ››Służba Bezpieczeństwa. Pójdzie Pan ze mną.‹‹ I wtedy zostałem wsadzony do jednego z tych Wartburgów.” Wspomnienia ofiar i sprawców są diametralnie różne, nie pasują do siebie. Lecz dialog mógłby pomóc zrozumieć co się stało.
Anja Reiss studiowała Regionalne Nauki Latynoamerykańskie w Kolonii i Madrycie. Potem była stażystką w firmach zajmujących się produkcją filmową oraz telewizją (Bars and Tone Television w Indiach; Gebrüder Beetz Filmproduktion w Berlinie; Science and Technology Unit w ZDF w Monachium). Od 2008 r. studiuje Reżyserię Filmów Edukacyjnych i Naukowych na Akademii Filmowej w Baden-Württtemberg, a jej praca semestralna „Manager der Strasse” wygrała w 2009 r. Deutscher Wirtschaftsfilmpreis.
Schwarz Weiss Deutsch | Black White German | Czarne Białe Niemieckie
D, CI, ED: Nico Sommer , D 2011, DVD, Col + b/w, Doc, OwE, 10’
Kamera szerokokątna, kilka cięć, żadnego montażu, kanapa, para. Ona o imigranckim pochodzeniu, on nie. Ona z wdziękiem i czarem, on z nogami na stole i podeszwami swoich butów skierowanymi do kamery. Jedno mówi o drugim oraz o swoim wyobrażeniu życia w Niemczech. Kobieta uprzejmie i taktownie, mężczyzna pełen dogmatów i nacji. Ona w ładnej sukience, on w tradycyjnym podkoszulku. Nico Sommer urodził się w 1983 r. w Berlinie. Po serii staży przy produkcji filmów i w telewizji szkolił się najpierw na reżysera asystującego, potem studiował Reżyserię Filmów Fabularnych i Dokumentalnych na Akademii Sztuki w Kassel.
Smolarze | Charcoal Burners
D: Piotr Złotorowicz, CI: Malte Rosenfeld, ED: Barbara Snarska, PL 2010, Beta-SP, Col, Doc, OwE, 15’
Mężczyzna i kobieta pracują w dziczy jako smolarze, ich pies szczeka na żabę. Dwa piece dymią jak pożar lasu, podczas gdy ta dwójka myje się i je. W trakcie zbierania grzybów w lesie pies czule całuje swoją panią, a ta uśmiecha się jakby był jej kochankiem. Lecz przy piwie o zmierzchu gryzie ją w dłoń. Ona klęka na swoim pościelonym łóżku i modli się przed snem.
Piotr Złotorowicz urodził się 22. maja 1982 r. w Dębnie Lubuskim. W 2007 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Elektrycznym Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. W latach 2001 – 2006 kręcił swoje pierwsze amatorskie filmy. W 2006 r. Piotr zaczyna studiować reżyserię filmową na PWSFTviT w Łodzi.
Spółka z pełną odpowiedzialnością | Family Company
D: Michał Wawrzecki, CI: Paulina Pisarek, ED: Maciej Lubczanski, PL 2010, DV-Cam, Col, Doc, OwE, 14’
„Szukam czterolistnej koniczyny” – mówi w prologu filmu jego bohaterka: silna duchem, słaba ciałem. Jej dni wypełniają codzienne starania, żeby utrzymać życie swoje i brata na jakim takim poziomie. Nie przestaje marzyć: o domu w Alicante, wygranej w totka, bogatym mężu, czytaniu książek i wolności. Ale życie jej i brata to, jak mówi, spółka z pełną odpowiedzialnością. I może ta wolność bez bliskiej osoby nie jest wcale taka słodka... Studenci Akademii Sztuk Pięknych szkicują Ewę i jej brata, trzymających się za ręce na tle rajskiego drzewa.
Michał Wawrzecki, urodzony w 1979 r., student Reżyserii Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Nagrody: Pierwsza nagroda w kategorii program telewizyjny podczas Polonijnego Festiwalu Multimedialnego „Polskie Ojczyzny 2007” za film dokumentalny „Emigracja druga fala”. Za ten film zdobył również Grand Prix na festiwalu „Rozstaje Europy 2007”.
Stick Climbing
D: Daniel Zimmermann, CI: Andreas Hasenöhrl, Raoul Schmitz, Anderes Kreimeier, Harald Höllwöger, ED, CI: Bernhard Braunstein, A /CH 2010, 35mm, Col, Doc, OS, 14’
Kamera porusza się po wsi, gdzie życie zdaje się być bardzo spokojne; ale coś nieubłaganie ciągnie kamerę w jednym kierunku. Tylko czasami pokazuje nam jakąś scenę po drodze. Z wiejskiej ulicy wkraczamy do lasu, a potem idziemy dalej wzdłuż drewnianych listew umocowanych pionowo na skalistej ścianie. Wspinający pozostaje niewidoczny, jego oddech staje się coraz cięższy. Spacer po wiejskiej idylli przemienił się w ryzykowne, jeżące włosy przedsięwzięcie, balansowanie na granicy możliwego i niemożliwego.
Daniel Zimmermann jest rodowitym szwajcarskim artystą. Pierwotnie rzeźbiarz pracujący w drewnie, teraz jego media to również film, fotografia stereoskopowa, instalacje oraz performance. Jego prace to m.in. filmy krótkometrażowe pokazywane na prestiżowych międzynarodowych festiwalach. Jeden z jego filmów był nominowany w 2008 r. do nagrody za Najlepszy Szwajcarski Film Krótkometrażowy. W 2005 r. rozpoczął współpracę z choreografem „Amandą Pina” i założył „nadaproductions”, gdzie sam jest dyrektorem artystycznym, dramaturgiem i aktorem.
Supercargo | Nadzorca ładunku
D, CI, ED: Christoph Schwarz, A/RC 2010, DVD, Col, Doc, OwE, 14’
Młody artysta został zaproszony na zbiorową wystawę w Szanghaju, ale z ekologicznych powodów nie chce tam lecieć. Podróżuje na półautomatycznym kontenerowcu „MS Confidence” w zamian za sprzątanie, ale jest jedynym człowiekiem na pokładzie. Statek jest sterowany przez centralę w Irlandii. Dla artysty kontenery są z początku symbolami niegodziwego handlu światowego. Lecz prędko porzuca swoją krytyczną postawę, a samotność sprawia, że się z nimi zaprzyjaźnia. Opowieść o niezwykłej podróży prowadzącej do psychicznego kryzysu.
„Christoph Schwarz” to zespół artystów z Wiednia, w którego skład wchodzi czterech specjalistów: od sztuki, kultury, mediów i czasu wolnego. Wymyślają oni, produkują i wspierają projekty, które nie są związane z żadnym specyficznym medium i demonstrują wielkie zamiłowanie do piękna życia codziennego.
Komentarze
0