Wyspy jeziorne jako elementy organizacji przestrzeni władzy książąt pomorskich we wczesnym średniowieczu [Pomerania incognita]

Na południe od równin pobrzeży południowego Bałtyku, gdzie swoje najstarsze, udokumentowane siedziby posiadali książęta pomorscy, znajduje się pas pojezierzy. Charakterystycznym elementem ich krajobrazu są wzgórza, lasy, a nade wszystko bardzo liczne jeziora. Stanowią one zlewiska górnych biegów rzek przymorza takich jak Parsęta, Rega czy Piana, które – wraz z dolną Odrą – stanowiły niejako szkielet terytorium księstwa pomorskiego pod koniec XII wieku.

W obrębie wspomnianych jezior licznie występują wyspy, które nie tylko urozmaicają krajobraz, ale i odsłaniają archeologom liczne ślady ich użytkowania, w tym często niezwykle mocno reprezentowane przez artefakty związane z tzw. kulturą elitarną, a także licznych konstrukcji w rodzaju mostów i pomostów. Szczyt rozwoju różnego rodzaju osiedli wyspowy przypadł na X/XI – XII wiek.

mgr Bartosz Tietz – archeolog-mediewista, absolwent archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Obecnie doktorant w Szkole Doktorskiej Anthropos IPAN, gdzie w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN przygotowuje rozprawę pt. Wyspa jeziorna u Słowian północno-zachodnich. Chronologia – kontekst – formy użytkowania, pod kierunkiem profesora Andrzeja Janowskiego (IAE PAN Szczecin). Jego zainteresowania badawcze koncentrują się głównie na problematyce archeologii wczesnośredniowiecznej Słowiańszczyzny Północno-Zachodniej.