Żyjemy w czasach, w których każdy robi sobie zdjęcia telefonem, a wszechobecne kamery wykonują nam ich tysiące. Publiczny wizerunek można kreować, stwarzać i wciąż zmieniać. Wśród tysięcy ujęć, setek banalnych pamiątek naszej rzeczywistości, zapisów stanów świadomości i portretów JA prawdziwego, bądź sztucznego, zacierają się granice prawdy i fałszu na nasz temat.
Dziś nasz obraz może być stworzony nie na nasze podobieństwo, a na naszą potrzebę lub potrzebę innych. Tworzymy więc miejsca, sytuacje, tła, swój wizerunek. Możemy też naszą kreację scedować na sztuczna inteligencję.
Dziś, na tej wystawie, mamy możliwość zmierzenia się z własnym wyobrażeniem postaci kobiety, niezależnie od tego czy bierzemy dosłowność wizerunku czy też imaginujemy go sobie, np. w komiksowym stylu...
Arnold Woliński najczęściej wybiera portrety młodych kobiet, choć nie zawsze z serwisów społecznościowych, i przekształca je w obraz poprzez naniesienie ich na płótno lub arkusz papieru, poddając twórczej interpretacji. Te portrety, a może bardziej plakaty, nadają im kolejne życie, nową wersję, nie pierwszą i nie ostatnią ich interpretację. Na wystawie dominują barwne interpretacje „silnych" kobiet, często zbliżone właśnie kreską do „komiksowych". Tak oto kreacja modelek w mediach społecznościowych tworzy z nich bohaterki – nie tylko tych mediów, ale i działań twórczych, robiąc z nich muzy - bohaterki tradycyjnych obrazów utrzymanych w pop-artowej stylistyce, najbliższej ekspresji twórczej artysty. Większość prac wykonanych jest w technice mieszanej: akryl, tusz, farby sprayowe czy kredki i markery, a część ich to kreacje na tablecie. Interpretacje Wolińskiego wydają się wskazywać, że to dopiero początek niekończącego się procesu tworzenia się jakieś „dłuższej" opowieści, może właśnie w komiksowej narracji.
Komentarze
0