W centrum artystycznych poszukiwań Jonathana Meese i Michała Jankowskiego znajduje się idea pożegnania świata w jego obecnej formie. Wydarzenia, nadmiar informacji, a przede wszystkim ciemna strona rzeczywistości, przekształcane są w twórczą energię. Krytycznie i z humorem, twórcy eksplorują historię (zarówno zbiorową, jak i osobistą), politykę (w świecie sztuki oraz globalną), a także zakątki ludzkiej psychiki (świadomej i nieświadomej). Obaj artyści odrzucają narodowe, religijne, płciowe, a nawet gatunkowe podziały wyznaczające ostre granice tożsamości.
Inicjując dialog za pośrednictwem obrazów, Meese i Jankowski nie skupiają się na pojedynczych pracach. Liczy się dla nich skumulowany efekt wzajemnego oddziaływania. W graficiarskim geście Meese i Jankowski pozostawiają na ścianach autokomentarze, które w przewrotny sposób odnoszą się do stworzonej wspólnie trashowej instalacji. Rozsiewają znaczenia w nieoczywistej prezentacji, złożonej z para-rytualnych malarskich „ołtarzy". Poprzez przenikające się prace, artyści ujawniają sploty fantazji, snów i koszmarów, otulające niemal każdy aspekt egzystencji. W odwróconej i zniekształconej rzeczywistości w tle słychać dźwięk gniazda szerszeni. Świadomy widz odkrywa metaforyczne znaczenie „Lady-Melting-Pot” czy symbolikę ringu bokserskiego; znajduje odpowiedź na pytanie: czy człowiek jest najbardziej ludzki, gdy oddaje się zabawie?
Multimedialna twórczość Jonathana Meese urzeka dadaistycznym stosunkiem do rzeczywistości i krytycznym spojrzeniem na porządek społeczny. Jego prace zawierają system znaków, neologizmów, symboli i przenośni nawiązujących do motywu żądzy władzy i ogarniętych nią postaci: mitycznych herosów, „czarnych charakterów" i „bohaterów" wyjętych z kart historii, popkultury, czy fikcyjnych protagonistów. Działania Jonathana Meese w polu sztuki powiązane są z sztandarową ideą artysty diktatur der kunst.
Obrazy Michała Jankowskiego mają równie osobliwy charakter. Artysta pracuje w zachowujących spójność cyklach, które w kolejnych latach ewoluują koncepcyjnie. Niejednokrotnie ich tematem są martwe istnienia, hybrydy człowieczo-zwierzęce, postacie ludzkie ukazane w niejednoznacznych sytuacjach, pozszywane z resztek organicznych potwory, zbite w barwną pulpę elementy świata natury i przedmioty powstałe w wyniku ludzkiej ingerencji. W pozbawiony złudzeń sposób artysta dokonuje wiwisekcji wszechświata opartego na przemocy.
Meese i Jankowski zaburzają porządek symboliczny, doprowadzając do granic absurdu polityczne i kulturowe patetyczne hierarchie. W swojej autonomicznej estetyce – wystawiają czerwone kartki wszelkim ideologiom.
Komentarze
0