W czerwcu 2013 roku minęła setna rocznica otwarcia gmachu muzealnego wybudowanego w latach 1908–1913 na ówczesnym Tarasie Hakena (obecnie Wały Chrobrego) dla szczecińskiego Muzeum Miejskiego. Na obiekt ten szczecinianie czekali długo, ale nie było to czekanie z założonymi rękoma. Już bowiem w latach 20. XIX wieku rozpoczęto w mieście gromadzenie pomorskich zabytków, głównie tzw. „starożytności”, czyli obiektów archeologicznych.
W latach 30. XIX wieku założone zostało w Szczecinie towarzystwo miłośników sztuki, które od 1835 roku organizowało cykliczne wystawy sztuki współczesnej. Towarzystwo rozpoczęło ponadto tworzenie własnego zbioru obrazów, który stał się zalążkiem miejskich zbiorów muzealnych.
W latach 60. XIX wieku powstało w Szczecinie Muzeum Pomorskie specjalizujące się początkowo w zbiorach przyrodniczych. Jego kolekcje entomologiczne zyskały europejską sławę. W 1897 roku zbiory Muzeum przekazane zostały miastu. Do powiększania zbiorów muzealnych miasta przyczyniali się również mieszczanie szczecińscy, którzy poprzez darowizny i zapisy testamentowe ofiarowywali swe prywatne kolekcje „pro publico bono” (np. kolekcje Ferdinanda Calowa i Heinricha Stoltinga). Wielu z nich wsparło finansowo budowę nowego gmachu muzealnego.
Jego wzniesienie, powołanie dyrektora i utworzenie w 1913 roku pierwszych ekspozycji rozpoczęło epokę profesjonalnego muzealnictwa w Szczecinie. Przybyły z Monachium dr Walter Riezler (1878–1965) stworzył wizję nowoczesnego muzeum, która miała je wpisać na listę liczących się w Niemczech galerii sztuki. Okazała się jednak sprzeczna z wieloma oczekiwaniami.
Podczas styczniowego spotkania V edycji cyklu „Środy z historia Szczecina” dr Bogdana Kozińska, przedstawi najważniejsze fakty i postacie, dzięki którym dzieje szczecińskiego muzeum były nie tylko interesujące, ale wręcz intrygujące.
Fot. Muzeum Miejskie na Tarasie Hakena, obecnie Gmach Główny Muzeum Narodowego w Szczecinie na Wałach Chrobrego, "Atlas zur Zeitschrift für Bauwesen", 1915.
Komentarze
0