„Czarodziejski flet” to najczęściej śpiewana baśń na scenach świata. Libretto opery prowokuje do stawiania pytań i otwiera pole do rozmaitych interpretacji.
Słynną mozartowską baśń można opowiedzieć na przykład tak: był sobie czarownik Sarastro, nazywany władcą tajemnej świątyni mądrości. Nikt nie potrafił mu zagrozić, ani tym bardziej pokonać, ponieważ czarownik posiadał Siedmiokrotny Krąg Słoneczny, talizman nieograniczonej władzy. Pewnego dnia Sarastro postanawia porwać piękną córkę potężnej czarodziejki, Królowej Nocy. Zrozpaczona matka wzywa na pomoc młodego księcia o imieniu Tamino, by zmierzył się w walce z mrocznymi siłami świątyni. Tamino idzie na wojnę uzbrojony zaledwie w czarodziejski flet, a także swoją młodość i urodę, przede wszystkim zaś – miłość do księżniczki Paminy. To właśnie miłość sprawia, że dziewczyna nie poddaje się zalotom Sarastra.
Czarownik zmuszony jest więc zmienić narrację i ogłosić wszem i wobec, że porwał księżniczkę, aby teraz oddać ją księciu, jeśli... Właśnie, jeśli przejdzie on przez śmiertelnie niebezpieczne próby. Boleśnie doświadczany zostaje nie tylko Tamino, ale także Pamina. Najpierw napastuje ją Monostatos, sługa Sarastra, a potem własna matka nakazuje jej zamordować swojego oprawcę, aby przejąć Krąg Słoneczny i tym samym zdobyć nieograniczoną władzę. W tym momencie do akcji wkracza Czarodziejski flet, swą niewinną i czystą barwą przeprowadzając młodą parę nad przepaścią świata. Podczas gdy Sarastro i Królowa Nocy pogrążają się w bezsensownej wojnie, Tamino i Pamina dystansują się od Kręgu Słonecznego, skupiając się na wzajemnej, dobrej miłości.
Kiedy już wszyscy żądni władzy polegli na polu bitwy, przychodzi w końcu czas na nieznane, lepsze jutro.
Natalia Babińska, reżyser
Komentarze
0