Niepospolity monodram

„Mam poglądy radykalne” mówi Agnieszka Makowska w jednej ze scen spektaklu i faktycznie nie jest poprawna politycznie wypowiedź. Wstęp do niego to dekonstrukcja „Katechizmu polskiego dziecka” Władysława Bełzy. Aktorka wykorzystuje ten wiersz po to, by dokonać próby samookreślenia się. Zdecydowanie nie chce być Polakiem małym, a tym bardzie wdzięcznym dziecięciem i po dalszych dociekaniach  konstatuje w efekcie, że nie może uznać siebie za patriotkę.

Scenariusz spektaklu (autorstwa Agaty Biziuk, która jest także reżyserem „Medium...”) jest konstruktem złożonym z wielu tekstów  poetyckich, których autorami są m.in. Leopold Staff, Czesław Miłosz, Bolesław Leśmian czy Stanisław Wyspiański. To  także próba nowego odczytania historii sporu między królem Bolesławem Śmiałym i biskupem Stanisławem. W tej sekwencji aktorka posługuje się lalkami odzianymi w strój duchownego i monarchy, różnicuje ich głosy, dodaje elementy humorystyczne. Ta rozmowa przeradza się w proces dotyczący rzekomego spisku i okrutnej kary, jaką król zastosował wobec Stanisława. Uczestniczą w nim świadkowie- kronikarze:Gall Anonim i Wincenty Kadłubek. Te postaci zeznają ukazując się widzom na ekranie (co przypomina trochę konwencję często wykorzystywaną w  Monty Pythonie). Ten tragiczno-groteskowy konflikt zaciążył nad naszym historycznym losem...

„Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie” pisał przed wiekami  Andrzej Frycz Modrzewski. Spektakl Grupy Avis jest w moim mniemaniu kolejnym głosem w dyskusji dotyczącej  naszej narodowej duszy, polskich doświadczeń historycznych i społecznych. Przeszłość była trudna, ale powinniśmy o niej rozmawiać atakując stereotypy, niszcząc schematy, szydząc z oprawców (tak jak to czynią gołębie dewastujące  swym gównem pomniki). To wypowiedź bardzo kobieca, przywodząca mi na myśl dokonania m.in. takich autorek jak Sylwii Chutnik czy Bożeny Keff.

Popremierowe pokazy przedstawienia zostały zaplanowane w dniach: 12, 13 i 14 lipca.