Po prostu Paryż [wernisaż]

Agnieszka 7 lat temu

Wczoraj wybrałyśmy się z Anką Czaplicką na wernisaż wystawy fotograficznej o Paryżu na Zamku Szczecińskim. Podążałyśmy na wystawę tym chętniej, że obie byłyśmy już (nie)raz w Paryżu i zwiedziłyśmy to piękne miasto. Miała to być taka retrospekcja, paryskie „w poszukiwaniu straconego czasu”. W odtworzeniu paryskich klimatów miało nam pomóc, a jakże, dobre wino. Przyznam, liczyłam na dobre winko, jak to zwyczajowo bywało na zamkowych wernisażach. Tym mniej przyszłoby mi do głowy wątpić o kontynuacji zacnej wernisażowej winnej zamkowej tradycji, że niewiele symboli bardziej kojarzy się z Francją i jej sercem Paryżem niż dobre wino. Tak więc nastawiłam się na chłodne białe wino, jak na upalny dzień lata przystało, lub chociażby czerwone, niech tam, w temperaturze pokojowej, a tu na wejście… dzbanki z wodą i cytryną. Ale przecież nie samym chlebem żyje człowiek. Poza tym kilka kiści winogron, powiedzmy, uratowało sytuację. Drugie rozczarowanie to masa zdjęć biurowców z nowoczesnej dzielnicy La Défence. Cóż, nic bardziej paryskiego niż szklane wieże międzynarodowych korporacji takich jak Total czy KPMG. Jednak i to drugie pierwsze niepozytywne wrażenie szybko się rozmyło, gdyż okazało się, że chyba zaczęłyśmy oglądać wystawę w nieprawidłowej kolejności, to jest - od końca. Im bliżej początku, tym więcej paryskiego Paryża. Tak więc był Place du Tertre na Montmartrze z malarzami, płótnami, sztalugami, turystami i kawiarenkami. Było bateau-mouche na Sekwanie. Była fasada Palais du Louvre, czysta klasyka, i trzeba by było długo zgadywać cóż to za pałac, gdyby nie uchwycony na zdjęciu umieszczony z boku budynku i słabo widoczny baner informacyjny École du Louvre (nowo powstałej Szkoły Muzeum Luwru), gdyż, o dziwo, ani widu na fotografii szklanej piramidy bardziej kojarzącej się z Luwrem niż sam Luwr. Była też uliczka rue des Lombards z pięknymi kamienicami w pobliżu Centre Beaubourg. No i Place du Beaubourg przed Muzeum Sztuki Współczesnej Centre Georges Pompidou. I wiele, wiele innych kadrów miasta miłości, choć po obejrzeniu wystawy rzekłabym paradoksalnie: miasta samotności. Tak, tak, czarnobiała konwencja fotografii, deszcz dający odblask, jak rzekł jeden z Autorów zdjęć, ale i szarzyznę, parasolki przeciwdeszczowe (a nie parasole przeciwsłoneczne!), monumentalne budowle, zarówno te klasyczne kamienice, jak i nowoczesne biurowce, a także schody, schody, po których wspinała się jedna istota ludzka, schody na których siedział wciśnięty w kąt pewien człowieczek, wzbudziły we mnie jakąś melancholię i smutek, przeświadczenie, że można czuć się samotnym w metropolii tłumów, że jednak są ludzie, którzy zapewne czują się przytłoczeni przez mury, szkło i beton. Tego wrażenia nie zmienił nawet widok zaludnionego placu Beaubourg, na którym zwyczajowo posiadują przeważnie afrykańskiego pochodzenia uliczni sprzedawcy, turyści, przechodnie, mieszkańcy, ale owego dnia znalazło się w kadrze zaledwie kilka osób, i wśród nich starsza pani, a raczej babcia z chustką na głowie, wyglądająca, o zgrozo… na clochardkę. Tego wrażenia nie zmieniło ujęcie przeludnionej naziemnej stacji metra, gdzie widać wszystkie kolory, pomimo czarno-białych zdjęć. To wrażenie pogłębił widok siedzącego na przystanku autobusowym starszego pana z pieskiem. To posępne wrażenie zaczął przełamywać siedzący na chodniku przy sklepie z ułożonymi pod linijkę butami mendiant, gdyż jak na kogoś, kto jest zmuszony żebrać na ulicy wyglądał bardzo zadbanie i pogodnie (czyżby był grajkiem zarabiającym na ulicy i zadowolonym z takiego trybu życia?). Przytłaczające, posępne, żałobne po jesiennych zamachach wrażenie przełamał widok Montmartre z artystami i zwiedzającymi. Jakie to szczęście, że jest zapotrzebowanie na sztukę. Na Montmartrze jest zawsze tłumnie, gwarno, nawet w niepogodę, nawet po zamachach. Gdzieś pomiędzy piekłem a niebem, pomiędzy bielą i czernią, pomiędzy deszczem a słońcem dającym światło jest Monmartre, jest wernisaż, jest sztuka i jej miłośnicy. Do prawdziwych wielbicieli sztuki należy zapewne pewna dama, która regularnie przybywa na każdą organizowaną przez Zamek Szczeciński wystawę. Takie wcielenie idei miłości do piękna i sztuki. Wręcz szkoda, że Fotograficy, Autorzy wystawy nie mieli przy sobie w tej jedynej, niepowtarzalnej chwili profesjonalnych aparatów by zrobić krótką, acz profesjonalną relację z otwarcia ich wystawy. Owa Westalka była ubrana tego dnia na czarno, łącznie z czarnym bardzo eleganckim i ozdobnym kapeluszem, czarną falowaną lub lekko falbaniastą spódnicą i butami na obcasie, całość przełamana czerwoną koszulową bluzką. Tak, zdecydowanie wystawa pełna kontrastów: czerń i biel, słońce i deszcz, szklane domy i piaskowcowe kamienice, czerń i czerwień… Dziwny ten Paryż. Miasto miłości. Miasto samotności. Po prostu Paryż.