„Tragedia sztokholmska” – tak Wisława Szymborska nazywała czas otrzymania literackiej Nagrody Nobla w 1996 roku, co miało związek z szumem medialnym, jaki wytworzył się wokół jej osoby. Spektakl odwołuje się do przełomowych momentów w biografii poetki, fragmentów jej twórczości i korespondencji.
Nie utrwala wizerunku pomnikowego, znanego z podręczników, funkcjonującego w powszechnej świadomości, ale stara się naświetlić wątki mniej znane w życiu Wisławy Szymborskiej. To przede wszystkim opowieść o chwilach triumfu, błędach przeszłości, prawie do obrony i znaczeniu przyjaźni. I o tym, że wszelkie życiowe trudności można przekuć w osobistą siłę.
Jak mówiła w przemowie noblowskiej: „Wszelka wiedza, która nie wyłania z siebie nowych pytań, staje się w szybkim czasie martwa, traci temperaturę sprzyjającą życiu. (…) Dlatego tak wysoko sobie cenię dwa małe słowa: . Małe, ale mocno uskrzydlone. Rozszerzające nam życie (…)”. Nie wiem – te właśnie słowa przywiodły ją do Sztokholmu, „gdzie ludzi o duchu niespokojnym i wiecznie poszukującym nagradza się Nagrodą Nobla”.
W spektaklu wykorzystano fragmenty książki Joanny Gromek-Illg pt. „Szymborska. Znaki szczególne. Biografia wewnętrzna”, wydanej przez Społeczny Instytut Wydawniczy ZNAK.
reżyseria, scenariusz i opracowanie muzyczne: Krzysztof Popiołek
scenografia i reżyseria świateł: Anna Wołoszczuk
kostiumy: Piotr Popiołek
choreografia: Tobiasz Sebastian Berg, Krzysztof Popiołek
animacje: Tomasz Synowski, Anna Wołoszczuk
asystent reżysera: Katarzyna Bieschke-Wabich
Obsada: Katarzyna Bieschke-Wabich, Dorota Chrulska, Ola Gurdziel, Małgorzata Iwańska, Paulina Maria Janczak, Lidia Jeziorska, Katarzyna Sadowska, Piotr Bumaj, Sławomir Kołakowski, Mirosław Kupiec, Dariusz Majchrzak, Karol Olszewski, Jacek Piotrowski, Karol Pruciak (gościnnie), Damian Sienkiewicz, Marcin Sztendel
Komentarze
0