Faktoring ma miejsce szczególnie w przypadku, gdy my jako przedsiębiorcy mamy problem z nieterminowym regulowaniem zobowiązań przez naszych kontrahentów lub po prostu chcemy zadbać o płynność finansową.

Postawa prawa

Standardowo w polskim obrocie gospodarczym mamy do czynienia z umowami, które mają swoje odzwierciedlenie w przepisach prawa. Mowa tutaj m.in. o umowie pożyczki, umowie leasingu czy umowie ubezpieczenia. Są to umowy nazwane, normatywnie określone w kodeksie cywilnym. Istnieją jednak umowy tzw. nienazwane, które nie mają wprost odzwierciedlenia w żadnych przepisach prawa i przy ich sporządzaniu obowiązuje naczelna zasada-zasada swobody umów. Zgodnie z art. 3531 kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Do umów nienazwanych należy właśnie umowa faktoringu, której treść ustalana jest w porozumieniu stron.

Czym jest faktoring?

Na początku warto wspomnieć o tym, kto jest stroną takiej umowy. Mamy tutaj do czynienia z faktorem, którym jest firma faktoringowa oraz faktorantem, którym jest przedsiębiorca. Faktoring jest usługą finansową, która polega na wykupieniu przez faktora nieprzeterminowanych należności wynikających z faktur z tytułu sprzedaży towarów lub usług. Korzyści są obopólne, ponieważ my jako przedsiębiorca uzyskujemy natychmiast środki (lub ich część), na które musielibyśmy czekać do momentu aż kontrahent wywiąże się z zobowiązania, a firma faktoringowa pobiera dla siebie prowizję. Jak wspomniano powyżej, to strony umowy ustalają jej treść oraz czas trwania, przy czym należy wspomnieć, że przedmiotem umowy faktoringowej mogą być jedynie wierzytelności nieprzedawnione. Oczywiście w takiej umowie powinny się znaleźć wszelkie informacje dotyczące wierzytelności, takich jak wartość faktury, termin jej zapłaty, kto i z jakiego tytułu musi ją zapłacić oraz informację kto ponosi ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Rodzaje faktoringu

Rozróżniamy dwa rodzaje faktoringu, które związane są właśnie z możliwością niewypłacalności dłużnika:

  • faktoring pełny – w tym przypadku faktor przejmuje odpowiedzialność w przypadku niewypłacalności kontrahenta. Z wiadomych przyczyn, jest to najdroższa z usług faktoringowych.

  • faktoring niepełny – w tym przypadku to faktorant musi dochodzić długi w przypadku, gdy kontrahent staje się niewypłacalny. Pomimo tego, że faktor nie ponosi odpowiedzialności, często oferuje on pomoc w odzyskaniu długu. Na tego typu rozwiązanie decydują się przeważnie przedsiębiorcy, którzy współpracują ze stałymi kontrahentami, których dążą zaufaniem.

  • faktoring mieszany – będący konsensusem pomiędzy dwoma poprzednimi, dzielący odpowiedzialności pomiędzy obie strony, na zasadach przez nie ustalonych.

Przewaga faktoringu nad kredytem

Głównym argumentem, który sprawia, że przedsiębiorcy decydują się właśnie na umowę faktoringu jest fakt, że nie pogarsza on zdolności kredytowej danego przedsiębiorstwa, ponieważ informacje te, nie są przekazywane do BIK. Ponadto, jest to zwykle szybsza ścieżka, niewymagająca tylu formalności, których trzeba dopełnić starając się o kredyt.