Zachęcone sukcesem pierwszej wystawy z 2021 r. pt. „Ja w mieście, miasto we mnie” postanowiły sięgnąć po kolejny, ważny temat – prawdziwą historię kobiet.
Kobiet, które dokonały ważnych odkryć w nauce, osiągnęły sukces w sztuce, zapisały się bohaterstwem w historii lub są obecne w powszechnej świadomości poprzez legendy i mity. Przez sztukę oddają hołd tym wyjątkowym kobietom, których zasługi dziś nie są doceniane, pamiętane lub zostały przywłaszczone przez mężczyzn. Poprzez pracę artystyczną uleczająto, co było zranione, odkłamują to, co zostało zakłamane.
„Jest nas jedenaście. W każdej z nas inna krew. Wybrałyśmy sylwetki kilkunastu wybitnych kobiet i archetypów, które są w naszym życiu ważne lub stały się naszym wzorem do naśladowania. I wykonałyśmy ich portrety, bardzo subiektywne, ale jednocześnie prawdziwe. Życiorysy naszych bohaterek, równie fascynujące, co trudne, spowodowały, że zanurzyłyśmy się we własnych emocjach, transformując w procesie twórczym to, co siedziało głęboko w naszych duszach. Z tych artystyczno-emocjonalnych podróży wyłoniły się piękne i prawdziwe obrazy oraz rzeźby.
Chciałybyśmy, aby ta wystawa skłaniała do refleksji nad historią naszej cywilizacji. Jest swego rodzaju manifestem, który ma przywrócić kobietom należne im miejsce. Uważamy, że marnotrawienie potencjału kobiet jest po prostu dziejowym błędem. To przecież patriarchat przyczynił się w dużej mierze do wypaczenia kobiecości zakuwając ją w sztywne ramy obyczajowości. Kobiecość została sprowadzona do cech fizycznych i umiejętności rodzenia dzieci. Zatraciła zdolność czucia i pojmowania siebie, a także swojej seksualności. Najpierw demonizowana (czasy inkwizycji, palenia na stosach czarownic), wykluczana (odebranie praw, liczne zakazy i nakazy, podporządkowanie mężczyznom), poniżana (uprzedmiotowienie, wykorzystywanie i manipulacja), a na koniec skutecznie zniewolona poprzez odebranie zarówno kobietom, jak i mężczyznom ich boskiej natury”.
Komentarze
0